ooca

05 Oct ยืนมุงแต่ไม่ยื่นมือ ความลำบากใจของ Bystanders

หากมีเหตุการณ์บางอย่างที่ส่งสัญญาณอันตราย คำถามที่ผุดขึ้นมาในใจหลายๆคนคือ เราต้องเข้าไปช่วยเหลือหรือไม่ แม้เราจะบอกว่า “ต้องช่วยคนที่เขาเดือดร้อนสิ” เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ควรทำ แต่ในความเป็นจริงแล้วนักจิตวิทยาได้อธิบายว่าการที่เราจะเข้าไปช่วยหรือไม่ขึ้นอยู่กับหลากหลายปัจจัยด้วยกัน หนึ่งในนั้นคือจำนวนของคนที่เห็นเหตุการณ์แล้วถ้าทุกสายตาคาดหวังให้เราเข้าไปช่วยจะเกิดอะไรขึ้น? เราต่างตระหนักดีว่าการกลั่นแกล้งรังแกกัน (Bullying) เป็นปัญหาร้ายแรงในสังคม เกิดได้กับคุณทุกเพศทุกวัยไม่ว่าจะเป็นการบูลลี่ทางคำพูด ยกตัวอย่างเช่น การหยอกล้อ การตั้งฉายา ใส่ร้ายนินทาหรือการด่าทอ การบูลลี่ทางร่างกาย หยิกตี การทารุณกรรมต่าง ๆ ที่ทำให้บาดเจ็บโดยการบูลลี่ทางร่างกายมักจะเป็นวิธีที่ผู้ใหญ่ใช้รังแกเด็กหรือคนที่อ่อนแอไม่มีทางสู้ การบูลลี่ทางอารมณ์ การกดดัน เพิกเฉย ละเลย ไปจนถึงการแบ่งพรรคแบ่งพวก และในปัจจุบันเราก็สามารถบูลลี่กันหรือส่งต่อความเกลียดชังได้ทุกที่ทุกเวลาโดยการกลั่นแกล้งทางออนไลน์ (Cyberbullying) ไม่จำเป็นต้องเปิดเผยตัวตนหรือรู้จักกันด้วยซ้ำ ซึ่งไม่ว่าจะบูลลี่ด้วยรูปแบบไหนก็ย่อมส่งผลกระทบต่อจิตใจของเหยื่ออย่างมหาศาล ท้ายที่สุดอาจนำไปสู่ปัญหาสุขภาวะทางจิต ทำร้ายตนเองหรือการฆ่าตัวตายโดยปกติเมื่อเกิดเหตุการณ์บูลลี่ขึ้น เรามักจะคิดถึงผลกระทบที่เหยื่อ (Target/Victim) ได้รับ การเยียวยาช่วยเหลือผู้ที่ได้รับบาดแผล แต่อาจลืมไปว่าไม่เพียงแต่เหยื่อหรือผู้กระทำเท่านั้นที่ได้รับผลกระทบ แต่ผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์หรือมีส่วนรู้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น (Bystanders) ก็ได้รับผลกระทบหนักหนาไม่แพ้กัน ด้วยเหตุผลที่แตกต่างกันออกไป หากจะกล่าวว่า Bystanders เป็นตัวแปรสำคัญของ “Bullying triangle” ก็คงไม่ผิดนักเพราะการตัดสินใจของ...