เชื่อว่าเป็นเรื่องที่ทุกคนเคยเจอ และก็คงรู้สึกหัวเสียไม่น้อยที่ต้องตั้งคำถามอย่างโกรธเคืองว่าทำไมบางคนถึง “ไม่รู้สึกผิดกันบ้างเลย” การกระทำบางอย่างเรียกว่ามองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าทำผิด ไม่ต้องใช้ความคิดที่ซับซ้อนก็ควรรู้ได้โดยทันทีว่าสิ่งที่ทำลงไปมันผิด

แต่ทำไมละ ? ทำไมเขายังทำอยู่ ? ทำไมถึงยังกล้าที่จะทำมันอยู่ ?
ความจริงที่อาจมองไม่เห็นอีกด้านถูกบังด้วยอารมณ์ความโกรธของเรา ที่ซ่อนทั้งข้อแก้ตัวและเหตุผลเอาไว้มากมามาย เพราะเรื่องจริงอาจจะมีมากกว่าที่เราเห็นก็ได้
.
“คำว่าทำผิด ของเราไม่เหมือนกัน”
เราไม่มีทางรู้เลยว่าคนคนนึงถูกปลูกฝังมาตลอดชีวิตว่าอย่าไงไรบ้าง สิ่งที่เราคิดว่าผิด หรือสังคมบอกว่าผิด ใครบางคนอาจจะเห็นต่างและคิดไปอีกแนวทางโดยอิงตามสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มา เพราะตัวของเขาเองไม่เชื่อด้วยซ้ำว่านั้นคือสิ่งที่เรียกว่า #ผิด
.
“ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปมันผิด แต่ก็รักที่ตัวเองเป็นแบบนั้น”
หลายครั้งที่เรารู้ผิดเพราะเราไม่ชอบตัวเองที่ทำแบบนั้น รู้สึกอับอาย รู้สึกว่าไม่น่าทำเลยแต่สำหรับทางคนเขาไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันผิดนะ แต่ความรู้สึกที่ทำสิ่งนั้นลงไปมันรู้สึกดีจนกลบการกระทำที่ผิดไปจนหมด หรือในอีกกรณีคือ “ฉันต้องทำในสิ่งที่ต้องทำ” มีความคิดว่ามันคือหน้าที่ หรือสิ่งที่ตัวเองหลีกเลี่ยงไม่ได้
.
“แค่ยอมรับความจริงไม่ได้…”
เป็นกลไกลการป้องกันตัวของมนุษย์ที่จะปกป้องตัวเองโดยการผลักเรื่องที่ตัวเองรู้สึกไม่ดีออกไปให้ไกลตัวโดยรับรู้ว่าตัวเองทำผิด แต่จะให้ยอมรับว่าตัวเองแย่ขนาดนั้นเป็นเรื่องที่รับไม่ไหว สู้ทำเหมือนไม่สนใจอะไรและใช้ชีวิตต่อไปมันง่ายกว่า
.
เราอาจะไม่จำเป็นต้องทำความเข้าใจเพื่อที่จะหาเหตุผลมารองรับความผิดของคนคนนึง แต่การรับรู้ไว้ก็จะเพิ่มมุมมองให้เรารับมือกับความรู้สึกไม่ดีในใจของเราได้ดีมากขึ้น ถึงจะรู้สึกโกรธ หัวเสียกับเรื่องพวกนี้ก็ไม่เป็นไร แต่อย่าให้อารมณ์โกรธที่อยู่ในใจกลายเป็นการเป็นการกระทำผิดที่ซ้ำรอยคนเหล่านั้นก็พอ