หลายปีที่ผ่านมาเราคิดอยู่เสมอว่าทำไมในใจเหมือนมีบางสิ่งที่ติดค้างอยู่ เป็นความรู้สึกก้อนใหญ่ที่ขวางทางเดินของเรามาเสมอ และเราเองก็ไม่เคยเอะใจเลยสักครั้งจนกระทั่งเวลาก็ทำหน้าที่ของมันและพาเราเดินมาถึงจุดนึง

ในทุกครั้งที่เราเจออุปสรรคเรากลายเป็นคนคิดลบมาก จนบางครั้งเหมือนเราไม่รู้จักตัวเองเท่าที่เราคิด เราเลือกที่จะโทษตัวเองสำหรับทุกอย่าง “เราทำได้ไม่ดี เราอดทนไม่มากพอ” ต่างๆ นานาที่เราจะคิดออก แล้ววันนึงเราก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่า #เราเองไม่เคยให้อภัยกับเรื่องร้ายๆในชีวิตเราเลย เราไม่เคยให้อภัยกับความไร้เดียงสาในวัยเด็กที่ทำพลาดไปบางเรื่อง ไม่เคยมองข้ามใครบางคนที่เคยทำร้ายเรา เราเก็บทุกอย่างรวมไว้กลายเป็นปมไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นปัญหาจนวันที่เราอ่อนแอที่สุดเลยรู้ว่า#อดีตคอยดึงรั้งเราไว้เสมอ ที่เราไม่ก้าวไปไหนเลย เพราะเหตุผลนี้มาตลอด
.
มีคนเคยบอกว่า “หากเราไม่เจอความเจ็บปวด เราจะไม่มีวันเติบโต” นั้นคงเป็นเรื่องจริง เราเป็นมนุษย์ที่เปราะบางพร้อมแตกหักอยู่เสมอ หัวใจของเราทนรับทุกเรื่องไม่ได้หรอก เมื่อเรารู้ตัวว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันผ่านไปแล้ว #อดีต คงเป็นคำบอกใบ้ให้เราทิ้งมันไว้ตรงนั้นและยอมรับมันเถอะ เพราะเราแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว
.
สิ่งที่ดีที่สุดคือเรายังเป็นเราในวันนี้ ไม่ว่าอดีตจะเป็นยังไงเราทำได้เพียงเก็บมันไว้เป็นประสบการณ์เรียนรู้ที่จะไม่ทำอีกทั้งในปัจจุบันและอนาคต หากวันนึงอดีตของเราถูกหยิบยกขึ้นมาพูดเราก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เคยเป็น และเดินหน้าต่อไปในทางที่แตกต่าง เพราะไม่มีใครทำถูกไปทุกอย่างและไม่มีใครจะโชคดีหรือโชคร้ายได้ตลอด
.
#ให้อภัยตัวเองได้แล้วนะ ถ้าเรายังต้องการเดินไปข้างหน้าอย่างสบายใจ จะแบกเรื่องที่พังไว้แล้วไปด้วยทำไมจริงไหม ? ทุกวันคือการเริ่มต้นใหม่เสมอ ถ้าเรายังมีชีวิตอยู่ไม่มีคำว่าสายเกินไป 🙂